· 

Wortels

Ik zit aan de steigerhouten eettafel in onze huiskamer en kijk naar buiten. Naar onze fijne, veilige, kindvriendelijke (oké, en onderhoudsvriendelijke) tuin. Daar staat een boom, een meidoorn. Door de vorige bewoners van dit huis flink gekortwiekt, totdat er alleen een stam overbleef. In het begin was het spannend of de boom het zou overleven maar uit de stam zijn allerlei nieuwe takken ontsproten. Tussen die takken hebben zich wel eens nestjes verscholen, met eitjes en later kleine, piepende vogeltjes. De boom is regelmatig gebruikt als handige aanknooppaal voor verschillende doeleinden (lees: hutten bouwen, schutting vastzetten, schaduw creëren). De kinderen gebruikten de boom als steunpilaar en waggelden er op hun wiebelbeentjes naartoe. We genoten van de prachtige roze bloesem in mei en juni. 

En daar zit ik aan tafel, kijkend naar buiten. Naar de boom met momenteel rode besjes. En ineens besef ik me: dit is voor het laatst dat we deze boom zien met rode besjes. We zullen hem nog kaal zien worden, maar niet meer zien opbloeien. Dat is voor de volgende bewoner van dit huis. 

Het is misschien wat vroeg dat ik zulke gevoelens nu al heb. Gevoelens van gemis, heimwee, achterlaten. Als ik boven uit m’n slaapkamerraam kijk en ons kneuterige buurtje zie met de Hollandse tuintjes. Of samen met andere moeders in de weer ben om het nieuwe schoolplein af te krijgen. Als ik zomaar even bij een vriendin aan kan wippen en spontaan een bordje eten onder m’n neus krijg terwijl onze kinderen in de tuin ravotten met elkaar. Zomaar even op m’n fiets stappen om eieren te halen. Dan overvalt me het gevoel soms: dit laten we achter over pakweg 2 maanden. Dit gaan we missen.

Dan voel ik me fragiel. Als een klein, nietig boompje dat ergens anders opnieuw gaat beginnen. Moet wortelen, heen en weer zal zwiepen op de wind van emoties, ongeduldig uitkijkend naar bloei en vrucht. Kan ik dit wel? Ga ik niet knakken? Totdat ergens diep van binnen klinkt: ‘Schuil maar bij Mij. Houd de Hoop vast. Ik ben vast en onwrikbaar, als een stevige Steunpilaar.’(Hebr.6:18/19)

En aan mijn wortels zal altijd een kluit Hollandse aarde blijven zitten. 

Reactie schrijven

Commentaren: 4
  • #1

    grasnie (woensdag, 03 oktober 2018 19:10)

    Wat een bemoedigende tekst joh... vasthouden (aan Hem) hoor :)
    En nog even 2 maanden heerlijk genieten van jullie leefwereld van nu.

  • #2

    Johanneke (woensdag, 03 oktober 2018 20:24)

    Je schrijft prachtig Lieneke! Sterkte deze laatste maanden voor de grote overstap... Hij is erbij �

  • #3

    Ellen (donderdag, 04 oktober 2018 23:46)

    Prachtig..... x

  • #4

    Geanne (zondag, 07 oktober 2018 18:36)

    Best heftig af en toe! Maar idd vasthouden en blijven schuilen bij Dezelfde in Den Bommel, Frankrijk of Senegal. Hij verandert niet! Goddank!