Corona-tijd

Er hangt een vel papier aan onze koelkast, met daarop in hanenpoten de woorden ‘soms is het rommelig’. Het heeft de tornado van opruimwoede overleefd, terwijl broertjes en zusjes Papier met hier en daar een woord of krastekening, direct werden afgevoerd richting vuilniszak. Op de een of andere manier, kon ik dit papier daar niet bij voegen. De woorden raakten me, als een onafgemaakt maar veelzeggend gedicht. Het was niet meer te herleiden wie en waarom dit opgeschreven werd, maar de 6- of 7- jarige auteur heeft iets achtergelaten waar ik telkens over nadenk. 

Soms is het rommelig. 

Het zachte geklingel van de schroef waaraan de schommelband hangt, geeft me een indicatie van de huidige locatie van de kinderen: in de voortuin. Waarschijnlijk zit Aa – zoals hij zichzelf noemt- op z’n knietjes voor de plantenbak. In zijn handen de olifant, giraffe en beer die allemaal een uitgegraven holletje krijgen in de grond. Hele verhalen worden er mee gespeeld en ook al mag dat officieel niet in de plantenbakken, ach. Laat maar even. Grote knul fietst ondertussen een rondje op het gekregen fietsje en moppert over te weinig keer-ruimte. Het is aannemelijk dat de lange meid als een acrobate in de band hangt, want dat is haar lievelingsmove. De tuinslang ligt onder de dichte poort door, naar een andere wereld. Donkere koppies, kleurige jurkjes en brutale ogen vullen ontelbare waterflessen om ze vervolgens naar de straat hierachter te tillen. 

Soms is het verwarrend. 

De timmerman van hier tegenover kijkt verongelijkt en zegt: ‘Hoe kan ik nu verder met meubels maken, als ik geen hout kan kopen? Ik verlies mijn inkomen!’ We luisteren en knikken meelevend. Een realiteit voor zoveel mensen hier. Ik neem afscheid en loop naar de bakker om brood. Naast sandalen, een stoffen tasje en contant geld is mijn uitrustig tegenwoordig uitgebreid met een mondmasker. Verplicht maar vervelend. Raar om gezichtsuitdrukkingen niet te kunnen zien. De oudere meneer van het huis om de hoek, zit op z’n vertrouwde plekje. Met masker. Ik blijf staan en maak een kort praatje, nauwelijks verstaanbaar. Bij de bakker eerst een klodder handgel op m’n hand voordat ik naar binnen mag. ‘Hallo! Hoe is het met Alef? Waar is hij?’. De gebruikelijke begroeting van de jonge dames in de bakkerij is onveranderd gebleven. De rest voelt raar aan. 

Soms is het bizar. 

Ik kijk in een tiental bruine ogen. De donkere koppies zitten keurig naast elkaar op matten op de grond en kijken belangstellend naar de verpleger die uitleg geeft over hygiëne. Kinderen die normaal de straat op gaan om hun maaltijd voor de dag bij elkaar te bedelen, maar nu al weken binnen zitten. Ik probeer zoveel mogelijk vriendelijkheid in m’n ogen te leggen, die nog net boven m’n masker uitpiepen. In gedachten ga ik hoofdje voor hoofdje langs met zegenende woorden van waarheid. Collega-arts constateert stilletjes dat er schurft is, maar krijgt ook de mogelijkheid iets te delen over solidariteit, liefde, vrede en God. Mijn gevoelens en gedachten over deze koranscholen, vliegen alle kanten op. Later bij de vriendelijke imam thuis, ontmoeten we een paar vrouwen die iedere dag op een binnenplaats koken voor de jongens in de dara’s. Nu de samenleving op z’n gat ligt, krijgt het sociale omzien een andere vorm.

Soms is het verrassend. 

Terwijl ik voor de zoveelste keer de tafel dek en met m’n blote voet in een stuk pasta van de vorige avond stap, schiet ik uit m’n slof naar de kinderen die op te harde toon een gevecht proberen te beslechten. Hatsjiekidee, weg controle, overzicht, dankbaarheid, plezier en vrede. Hallo rommel, chaos, onvrede die als een dikke sluier door het huis trekt. Later, in de puinhopen van onze eigen onmacht, drinken we uit de beker van genade. We belijden, vergeven en beginnen voor de zoveelste keer opnieuw. 

Ja. Dit is leven. Het is niet anders. Het is niet minder. Het is niet meer. Het hoort er allemaal bij. Soms is het overzichtelijk, plezierig, gezellig, opgeruimd. 

En soms is het rommelig.