Wereldburger

‘Je moet haar gewoon een lepeltje honing geven.’ Terwijl ik met een huilende Simcha rondloop, wordt dit advies me in de schoot geworpen. ‘Dat helpt tegen de krampjes! Echt.’ Deze en nog meer tips die regelmatig lijnrecht tegenover het Nederlandse beleid staan, worden te pas en te onpas gedeeld. Senegalezen zijn dol op baby’s, en al helemaal op zo’n blank, blond, blauwogig exemplaar. 

Al tijdens mijn zwangerschap, merkte ik verschillen op tussen mijn huidige woonland en mijn vaderland. Waar ik in Nederland met dikke buik de fiets opstapte, met voor- en achterop een kind en me een weg zwoegde door weer en wind, kreeg ik hier in de supermarkt steevast de stoel van de caissière aangeboden en werden mijn boodschappen ingepakt. Ik moest het ook niet in m’n hoofd halen om iets te tillen en kreeg regelmatig voorrang in de rij. Als zwangere vrouw wordt je vooral geacht je gedeisd te houden. Op zich geen gek idee in hoge temperaturen met lage bloeddruk… 

Toen de bevalling op zich liet wachten, werden diverse dingen me aangeraden. Blijven lopen was een advies dat ik ter harte nam. Goed voor lichaam en geest! Aangezien het hier bloedheet was en de zandwegen in onze wijk niet bevorderlijk zijn voor ietwat instabiele bekken, heb ik heel wat kilometers op ons dakterras afgelegd. ’s Ochtends vroeg of einde van de middag, als de zon wat minder fel was liep ik met muziek op m’n oren naar de grijze gebouwen om me heen te kijken en te fantaseren over de bevalling en de baby. Het advies om thee te trekken van bananenbladeren heb ik links laten liggen, maar er gingen wel wat doosjes dadels doorheen (if you know, you know). 

Of het hielp, zullen we nooit weten, maar dat de bevalling uiteindelijk vanzelf begon is een zegen te noemen. Dat we net op tijd in de verloskamer aankwamen ook, en dat mijn geweldige gynaecologe geen tijd meer had om een schort aan te trekken en dus in haar prachtige weekendjurk ons lieve meisje de wereld in begeleidde is een moment dat ik nooit zal vergeten. Daar was ze, onze prachtige dochter! Ter wereld gekomen in een kleine bevalkamer, ergens in een kliniek met uitzicht op de Atlantische Oceaan. 

Geen Apgar score, wel het aanbod om direct oorbelletjes te schieten. Geen kraambezoek met kraamcadeautjes, wel een over de top Amerikaanse babyshower vooraf en een oneindige stroom aan maaltijden die eerste kraamweken. Geen consultatiebureau, wel verklaringen als ‘oh, die baby acné komt doordat jij aubergine hebt gegeten tijdens de zwangerschap’. Geen rondjes door de polder met een gevulde kinderwagen, wel rondjes met een baby in de Europese draagzak óf Senegalese draagdoek op de rug. Niet geboren op Hollandse bodem, wel een wereldburger. Geen complicaties, wel intense vreugde. 

Onze Simcha.